Zeg het zoals het is
een case studie uit de serie verhalen over Sessies door Tuaca

Elke cultuur heeft verwachtingen met betrekking tot zijn gewoontes. Wat misschien als de sociale norm in één omgeving wordt beschouwd, kan onbedoeld als agressief of beledigend in een andere omgeving worden ervaren. Dit zo te verinnerlijken gezien mijn kindertijd, duurde het een tijdje voordat ik het 'no editing'-beleid in mijn praktijk aannam. Ik heb een intensieve "trial by fire" training gehad, om onbevreesd te worden in wat ik geloof en mijn integriteit.
 
Ik ben een intuïtieve, multidimensionale genezer, een empath. Om te zeggen dat ik de dingen intiem aanvoel, is een understatement en het is onbedoeld vaag. Het klinkt romantisch zonder dat dit mijn bedoeling is, noch wil ik sentimenteel zijn.
Door deze case studie te delen, hoop ik dat je zult gaan inzien waarom 'zeggen zoals het is' belangrijk is.
 
Aan de slag.....
 
Ze functioneerden als menselijke krukken, de twee vrienden die een "shell-shocked" Alice escorteerden naar mijn praktijk. Alice beefde, haar huid was grauw, haar ogen waren nat en glazig, ze was niet diep verbonden met haar lichaam of haar emoties. Haar vrienden zeiden: "Haar man is net gestorven." Dat voelde als waar. De overledene verscheen mij onmiddellijk na de referentie, maar er was daar iets wat ik niet vertrouwde, dat ik niet geloofde.
 
"Ga alsjeblieft zitten", nodigde ik uit, en in deze zeldzame gelegenheid vroeg ik de andere vrouwen om te blijven. Er was ook iets voor hen om te begrijpen. De overledene ging ook zitten, hoewel merkbaar niet naast of niet dicht bij de weduwe.

Op dat moment voelde ik in mijn hart de brandende pijn zo immens aan dat ik naar voren slingerde in mijn stoel. Er was hier niets cool aan. Hoewel alles wat ik moest weten en doorgeven over de man van Alice duidelijk was.
 
"Je man is hier." Ik zei: "Hij vertelt me dat hij plotseling stierf aan een (massive) hartaanval."

De vrouw jammerde: "Ja!"
 
In weerwil van hun tranen is er nog steeds een oneerlijk gevoel.
 
"Je man was een klootzak!" zei ik.
 
"Uhhhh!" De drie vrouwen hapten naar adem!
 
Alice's vrienden keken Alice vol verwachting aan en vroegen zich af hoe ze zou reageren op wat ik net zei. Ik keek naar Alice met herkenning, mijn energie die haar uitnodigde om alles ter tafel te brengen.
 
(3, 2, 1 ...)
 
Terwijl de pijn mijn borst verliet, begon de bleke huid van Alice weer kleur te krijgen. Haar glazige ogen begonnen zich opnieuw te concentreren. De greep op haar vrienden werd losgelaten. Het vraagteken op haar voorhoofd werd bepalend en haar stem kreeg een geheel nieuwe teneur: "Hij was een klootzak!" beweerde ze.
 
(Houston, we have lift off!)

Met die krachtige woorden van herkenning kwam er een enorme energetische verandering. De illusie die werd opgeblazen en ondersteund door het verhaal rond de plotselinge dood van haar echtgenoot, hoewel een schokkende gebeurtenis, kon opgelost worden.
 
Door te erkennen wat waar was en na te denken over hoe haar echtgenoot zich feitelijk gedroeg in het leven en hoe hij haar behandelde, begon de genezing van Alice.
 
Haar vriend waren ook aangedaan toen de betovering verbroken werd. Dit resulteerde in een dieper proces en elk van hen ontving belangrijke herkenbare boodschappen en genezing tijdens die sessie.

Het was een krachtige en leerzame ervaring, ook voor mij.
 
Uit mijn korte ontmoeting met de overledene, begreep ik dat hij niet vriendelijk of zachtaardig was, hoewel hij één heel belangrijk ding deed: hij nam bezit van zijn gedrag en probeerde een en ander te repareren. Door zijn overlijden werd hij geconfronteerd met hoe hij mensen behandelde, vooral Alice. Zijn gezamenlijke inspanningen om Alice naar mij toe te leiden, wetende dat ik het zou zeggen zoals het is, zodat hij Alice op de hoogte kon brengen van zijn nieuwe ontdekkingen, was een van zijn taken. Hij was aangespoord om het goed te maken, haar te bevestigen, te erkennen dat hij iets verkeerd heeft gedaan. Daarbij zou hij zijn eigen nederig en langdurige genezingsproces aanwakkeren en Alice iets geven wat hij haar niet of niet kon geven in leven: vrijheid.
 
Wat Alice betreft, ze zou geen geest hebben herkend die arriveerde met bloemen en chocolaatjes en woorden van genegenheid, want dat is niet zoals haar man was in het leven. Het betekende niet dat ze niet rouwde, of dat haar schok niet echt was, maar het betekende wel dat door hem te accepteren voor wie hij was en de aard van hun huwelijk, ze hem kon laten gaan en verder kon gaan .